Vila poljoprivrednog dobra Džervin u Knjaževcu, podignuta je 30-ih godina 20. veka na raskrsnici koja sačinjava završetak Grobljanske ulice i raskrsnice koja vodi ka groblju. Uprkos pomalo jezovitom položaju, vila je remek-delo arhitekture ovih krajeva i pomalo podseća na „fantastične zamkove“ koji su podizani nekoliko decenija pre širom Evrope. Po nekim podacima, vila je sagrađena 1939. godine, neposredno pred Drugi svetski rat. Dao ju je sagraditi slavni knjaževački i beogradski kafedžija i hotelijer Đorđe – Đoka Cvetković, kao simbol svoje moći, za skoro milion tadašnjih dinara, što je bila ogromna svota. Cvetković je posedovao slavnu beogradsku kafanu „Kolarac“, a bio je, zahvaljujućima ugovorima sa vladom koji su bili veoma unosni, i veliki vojni liferant. Takođe, bio je ekskluzivni zastupnik «Plzenjskog piva» iz Čehoslovačke. Zanimao se i za kinematografiju i bio jedan od njenih pionira.
Sama vila je izgrađena na Džervinovom brdu. Imanje na kome se nalazi nekada je pripadalo Đokinom ocu po imenu Tasa, koji je bio znameniti trgovac iz Knjaževca. Đorđe nije slučajno izabrao stil zamka iz zapadne Evrope, budući da je sam išao često u Plzenj na dogovore i odsedao u obližnjoj banji Karlove Vari (Karlsbad) družeći se sa elitom finansija tadašnje Evrope. Vila ima prizemlje, dva sprata, kao i vidikovac i kulu, a bila je još tada najsavremenije opremljena – imala je masivni nameštaj, češku keramiku u sanitarnim čvorovima, kaljeve peći, kao i ukrasni zid visine tri metra kao zaštitu od nezvanaca. Takođe, posedovala je vlastiti vodovod, kao i kanalizaciju, i rezervoar sa vodom od 300 litara na vrhu. Oko vile je bio vinograd, a na 85 ari vinograda bile su zasađene najbolje sorte vinove loze.
Već 1941. Knjaževac prelazi pod bugarsku vlast, ali se Đokino vlasništvo ne dira, za razliku od njegovog prezimena, koje postaje Cvetkov. Kada se 1944. godine Bugari povlače, Cvetkov ponovo postaje Cvetković, ali nove vlasti nemaju razumevanja za bogataše. Već 1947. godine on umire, ostaje bez naslednika, a jedini prijatelj mu je ostao Moša Pijade, kome je Đoka slao pakete u zatvor, da bi mu se Moša odužio time što imanje i vila ipak nisu konfiskovani 1945. godine. Pijade je čak slao i lekove Cvetkoviću tokom poslednjih godina bolesti, kada je bio zaboravljen od svih i usamljen.
Knjaževački hroničar Branislav Stojadinović zapisao je da je «vilu od Đoke, testamentom, nasledila njegova sluškinja Milica Dvoržak-Prvulović. Od nje je vilu 1967. godine otkupio poljoprivredni kombinat „Džervin“». Zbog lepote zgrade izabrana je za administrativno središte kombinata, koji je svoje zvezdane trenutke doživeo od 1970. do 1985. godine. Godine 1990. vila je postala restoran i hotel, visoke klase. Međutim, tokom tranzicije, 2002. godine Džervin propada i prodaje vilu Jugobanci, koju vlada Srbije prodaje, te već oronulu vilu kupuje knjaževačka privatna firma „Đokić“.
U njoj je godinama bila smeštena administracija ovog kombinata, čije je „zlatno doba“ trajalo od 1970. do 1985. godine. Pet godina kasnije vila je rekonstruisana u atraktivan ugostiteljski objekat, sa kuhinjom, restoranom i 14 ležajeva. „Džervin”, međutim, dospeva u finansijske nevolje pa njegovu vilu 2002. godine preuzima Jugobanka. A od Jugobanke, takođe u nevoljama, već oronulu, vilu kupuje knjaževačka privatna firma „Đokić“. U Turističkoj organizaciji Knjaževca su imali ideju da grad otkupi vilu, s obzirom na to da je postojala odbornička inicijativa iz 2007. godine da opština otkupi vilu od firme „Đokić“ i obnovi je, kao svoj najatraktivniji simbol, u interesu razvoja turizma. To se nije desilo.
Zgrada je bele boje sa bordo dekoracijama na fasadi. Na oba sprata se nalaze tremovi sa balustradama. U mnogim elementima vila ima dah renesanse. Na vrhu je nazubljena kula u romantičarskom stilu. Do pre dve-tri godine bila je u dobrom stanju, dok nije otišla pod hipoteku. Za kratko vreme je od tad ruinirana.
U objekat je dozvoljen ulaz jer je napušten i niko ga ne čuva. Išaran je grafitima i već je oko njega izraslo bilje i rastinje koje ga polako sklanja od pogleda.
Projekat BAŠTINA BEZ ZAŠTITE realizuje Udruženje za kulturu, turizam i medije “PETROVARADIN MEDIJA”, a sufinansira ga Ministarstvo kulture i informisanja.
