Prvo naselje na mestu današnjeg Đurđeva pominje se 1513. godine kao posed sremskog vladike. U turskom periodu ovo naselje je pripadalo titlelskoj nahiji posle čega je potpuno opustelo. Naseljavanje današnjeg Đurđeva je počelo 1800. godine kada su se 203 srpske porodice doselile iz Temerina. Već 1806. godine podignuta je pravoslavna Crkva Sv. Vaznesenja Gospodnjeg, a ono što je nama ovoga puta skrenulo pažnju je grkokatolička crkva Rođenja Presvete Bogorodice.
Njena gradnja je započeta u proleće 1900. a već krajem iste godine, takođe na praznik Sv. Arhangela Mihaila, tadašnji Križevački vladika Julije Drogobecki je obavio čin osvećenja nove „Malogospojinske“ crkve. Ikonostas je postavljen par godina nakon završetka izgradnje crkve, međutim nije poznato ko je autor ikona. U parohijskoj Hronici postoji samo podatak, da su ikone rađene u Slovačkoj.
Oslikavanje enterijera hrama odrađeno je 1914. rukom novosadskog dekorativnog slikara A. Hodovanjija, a obnavio ga je 1970. Đurđevčanin Vasilije Ujfaluši.
Grkokatolički hram krase i šesnaest novih postavljenih ikoničnih vitraža, koji su rad sveštenika Mihaila Hološnjaja, čija je tehnička realizacija obavljena u poznatom somborskom ateljeu „Stanišić“.
Prilikom naše posete Đurđevu, crkva je bila otključana, što je prava retkost danas u Vojvodini, pa smo mogli opušteno da razgledamo njenu unutrašnjost. Jedna meštanka nam je na ovaj naš komentar odgovorila: “Mi se ovde ne plašimo lopova, narod je u Đurđevu pošten!”.
Prilikom obilaska ovog simpatičnog sela, pažnju nam je skrenula i Kapela na Rusinskom groblju. Izgleda kao da su je Rusini doneli sa sobom iz svoje prapostojbine. Baka koja se tu zatekla pokazala nam je i grobove svojih rođaka.
Projekat Kulturna baština Vojvodine realizuje Udruženje Klaster Potiskog regiona iz Novog Bečeja, uz finansijsku podršku Ministarstva kulture i informisanja, donatora i sponzora.
Autor teksta: Gordana Bjelajac
